Μέχρι κι εγώ παραπλανήθηκα από το ιδεώδες του Ρομαντισμού. Όταν ήμουν νέος, είχα δει πολλές ταινίες που είχαν σαν θέμα τον τρομερό καλλιτέχνη, κι ο λογοτέχνης ήταν πάντοτε μια τραγική και πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα με ωραίο υπογνάθιο γένι, σπινθηροβόλα μάτια, ο οποίος ξεστόμιζε βαθιές αλήθειες ασταμάτητα. Τι φοβερό να είσαι σαν αυτόν, είχα σκεφτεί. Αλλά δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Οι καλύτεροι λογοτέχνες που έχω γνωρίσει μιλούν ελάχιστα, εννοώ αυτούς που γράφουν καλά. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από ένα καλό λογοτέχνη. Είτε ανάμεσα σε κόσμο, είτε μόνο μαζί με κάποιον, είναι διαρκώς απασχολημένος (υποσυνείδητα) με το να καταγράφει οτιδήποτε. Δεν τον ενδιαφέρει η ομιλία η το να γίνεται επίκεντρο της παρέας. Είναι άπληστος,κρατάει όλα τα ουσιώδη για τη γραφομηχανή. Όσο και να μιλάς ασταμάτητα για την έμπνευση, και να υποβιβάζεις τη Θεόπνευστη διάνοια χρησιμοποιώντας το στόμα, δεν έχει κανένα νόημα. Το ίδιο άπληστος είμαι κι εγώ. Μόνο για χάρη του έρωτα μπορώ να παραβλέψω τα ουσιώδη και να παραδώσω τον χρόνο μου. Ο έρωτας δίνει δύναμη. Σου τσακίζει τα έμφυτα μίση και τις προκαταλήψεις. Σου ολοκληρώνει τη γραφή. Όλα τα υπόλοιπα όμως πρέπει να αποσώζονται για το έργο. Ο λογοτέχνης πρέπει να διαβάζει πολύ όσο είναι νέος, αργότερα, όταν αρχίσει να δημιουργεί το ύφος του, το διάβασμα αποβαίνει καταστροφικό-λειτουργεί αντιστρόφως.
Δεν συνιστώ σε κανέναν να καταπιαστεί με την λογοτεχνία, παρεκτός κι αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο γλυτώνει απ` την τρέλα. Τότε ίσως αξίζει τον κόπο.
Τ. Bukowski.
Δεν συνιστώ σε κανέναν να καταπιαστεί με την λογοτεχνία, παρεκτός κι αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο γλυτώνει απ` την τρέλα. Τότε ίσως αξίζει τον κόπο.
Τ. Bukowski.
