Τ`όνομα μου.

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που θα είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι.Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους. Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα, φθαρμένους αγκώνες και γόνατα θα είναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω: Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους, αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μη σε θυμούνται καθόλου..

Στο δρόμο φεύγοντας σταύρωσα με δυο παιδιά, το ένα σου έμοιαζε σε κείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μια  θάλασσα που δεν θυμόσουν.

Και με ρώτησαν "τι τον είχες"
Ρώτησαν εμένα τι σε είχα.
Για φαντάσου...


Τους είπα πως ήσουν τ`όνομα μου
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.

 https://youtu.be/WZy3iftb3GoΟ.Ιωάννου

Ταλγκο

Στο δωμάτιο 17 του ξενοδοχείου Ρούμπιο, δύο αστέρων, που βρίσκεται στην Κάλντε ντελ Κάρμεν αρ. 5 της Βαρκελώνης, θα έχει δει, υποθέτω, κι άλλα ζευγάρια να κάνουν έρωτα. Αλλά όπως εμείς δεν φαντάζομαι !  Εμείς, παιδί μου, κάναμε έρωτα σαν να είχαμε στερηθεί την χαρά αυτή μια ζωή ολόκληρη! Σαν να ήταν η πρώτη φορά, ίσως και η τελευταία. Κάναμε έρωτα όπως τρώει ο Καραγκιόζης, με βουλιμία, μέχρι σκασμού! Καλά καλά δεν προλαβαίναμε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο κι άντε πάλι απ` την αρχή! Κοντέψαμε να κάψουμε τα σεντόνια ! Να διαμελίσουμε το κρεβάτι, ένα ωραίο ξύλινο κρεβάτι με λουλουδάκια ζωγραφισμένα στην πλάτη του. Πήγαιναν πέρα δώθε σαν να τα φυσούσε ο αγέρας.
   Το παράθυρο έβλεπε στον φωταγωγό.  Δεν βλέπαμε το φεγγάρι από το κρεβάτι μας.
  - Θα έπρεπε να πιάναμε καλύτερο ξενοδοχείο, είπες. Το φεγγάρι δε φαίνεται ποτέ απ` τα ξενοδοχεία δύο αστέρων!
   Το γέλιο σου ήταν σαν αναφιλητό. Το στήθος σου έτρεμε κάπως σπασμωδικά, σαν στήθος μωρού που δεν έμαθε ακόμη καλά να αναπνέει.Έμοιαζε τόσο εύθραυστο και φοβόμουν....




( Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη ¨Ταλγκο" )