Στο φίλο

Κι αν αισθανθείς πίκρα στα στήθη
κι αν αισθανθείς σκιές χαράς
κι αν κουραστείς μέσα στην πλήξη
την ελπίδα σου μην ξεπουλάς.

Φέρε ξανά στο λογισμό σου                                                              
ένα τοπίο,μια στιγμή,                 
σκέψου πως κάπου,υπάρχει κάπου
αυτό που λαχταράς πολύ.

Σκέψου πως κίνησε για να`ρθει
να συναντήσει την αυγή
εσένα που το περιμένεις
σαν αγίου την μορφή.

Φαντάσου πως σε προσπερνάει
πως στέκεται λίγο μπροστά
πάνω απ`τον ώμο σε κοιτάζει
και ψιθυρίζει γειά χαρά

Κι εκεί στον κουρνιαχτό του δρόμου
θε να σου δώσει το φιλί
μαζί με σκόνη και ιδρώτα
γεύση γλυκιά,γεύση αρμυρή.

Κράτησε μες στην αγκαλιά σου
όπως η μάνα το παιδί
και μην προδώσεις τ`όνειρό σου
κι η ελπίδα σου απομακρυνθεί.


               Κωνσταντίνος Εύγενης

Αέναη πάλη

Βαθειά υπόκλιση
στου έρωτα τη μαγεία
είν`όλα τόσο φωτεινά
και ξαφνικά η ερημεία

Στου γκρίζου πλάτανου τη σκιά
μαζί του αργοπεθαίνουν
ιδέες, όνειρα,πουλιά,
νεογέννητα χαροπαλεύουν.

Λευκά αγριοπερίστερα
ξεσκίζουν τον αγέρα
ξεθωριασμένες ηδονές
κείτονται παραπέρα.

Τη λυσαλέα του ορμή
ο νους θε να δαμάσει
πύλες ορθάνοιχτες-πολύβουες
αν πρέπει να περάσει.



                        Κωνσταντίνος Εύγενης

Αδιάκοπη ταλάντευση

Πένθιμη παραίσθηση
βαραίνει τη ματιά μου.
Αδιάκοπη λάμψη
η παρατεταμένη απουσία σου.
Κομάτια πάγου
οι μεγαλόψυχες απαντήσεις σου.
Ξεκούραστο το σώμα
στο πτυσσόμενο κάθισμα
στη σκιά της ξεθωριασμένης τέντας
Πόζα μελαγχολική
Αηδιαστικό λεξιλόγιο.
Τυχαία τοποθέτηση
για τίμια αισθήματα.
Φουντωμένοι δισταγμοί
η πρωτόγονη αμάθεια;
Συντριπτική ταπείνωση
η βεβήλωση του έρωτα
Ασάλευτα τα σύννεφα
 στ`ορίζοντα την άκρη.
Παρόποιες σιωπές
πολλές φορές.



            Κωνσταντίνος Εύγενης

Ελεύθερος είναι μόνο αυτός που ονειρεύεται

    Κλεισμένη πίσω απ`τα τείχη της καθημερινότητας,του άγχους,των υποχρεώσεων,των κανόνων και των κανονισμών,καταπιέζουμε τους εαυτούς μας και γινόμαστε αφόρητα δυστυχισμένοι.   
    Ελεύθεροι πολίτες μιας ελεύθερης χώρας,"στριμωχνόμαστε" καθημερινά από τα πρέπει και τα μη.Και ελευθερωνόμαστε μόνο όταν αφήνουμε τους εαυτούς μας να ονειρευτούν,με μάτια ανοιχτά,μια διέξοδο από την μιζέρια και την ρουτίνα της καθημερινής ζωής.
    Τάχα ποιός είναι ελεύθερος;
Ο ισοβίτης ονειροπόλος- φιλόσοφος η ο "ελεύθερος" φύλακας του;
     Μήπως είναι πράγματι αλήθεια αυτό που λέει ο "καλός θεούλης"; "Η ελευθερία και η ευτυχία του ανθρώπου δεν εξαρτώνται από το που ζει, αλλά από το πως ζει.Τα καναρίνια περνάνε όλη τους τη ζωή πίσω απ`τα κάγκελα,αλλά τραγουδάνε περισσότερο απ`όλα τα διαβατάρικα πουλιά μαζί".
    Όποιος ονειρεύεται,είναι ελεύθερος.Οι τοίχοι της φυλακής βρίσκονται γύρω μας,μόνο όταν είμαστε ξύπνιοι.

                                                                                                                          E.W.Heine

Κοίταξε πίσω σου

Κοίταξε πίσω σου να δεις
πόσα σοκάκια έμειναν απάτητα
Κοίταξε πίσω σου να δεις
πόσα δρομάκια έμειναν αδιάβατα.
Κι ήταν όλα φωτεινά.

Κοίταξε πίσω σου να δεις
πόσα στιχάκια έμειναν αδιάβαστα.
Κοίταξε πίσω σου να δεις
πόσα τραγούδια μειναν άγραφα.
Κι ήταν όλα ερωτικά.

Κοίταξε πίσω σου να δεις
ευθραυστο έγινε το βλέμμα μου
Κοίταξε πίσω σου να δεις
πως η αγάπη έγιν`αίμα μου
Για σένανε που αγαπώ.

Κοίταξε πίσω σου να δεις
πόση αγάπη έμεινε στα στήθη μου
Κοίταξε γύρω σου να δεις
περίσσια αγάπη χύθηκε απ`το είναι μου
Κι ήταν για σένα λιγοστή,
κι ήταν για σένα λιγοστή.

              Κωνσταντίνος Εύγενης

Αποχωρισμός

Σε φώναζα
και δεν μ`άκουγες
αντί φωνή.χνώτα ξεχύνονταν στον αέρα
Βουβή ικεσία

Αγκιστρωμένη σε αβλέμονα
η φράση"γύρνα πίσω"

Ξεμάκραινες
αγέρωχα διαβαίνοντας
 το αχνισμένο γλαλντερίμι

Με βία στέκομαι όρθιος
Φουσκωμένος σοβάς
 σε παλιό τουρκόσπιτο η ελπίδα
και χάθηκες στα σοκάκια
της Ανω Πόλης

Τα γόνατα λυγίζουνε αργά
η πλάτη μου στον τοίχο
 παρασέρνει γδέρνοντας
το φουσκωμένο  σοβά

Της ερημιάς τον ήχο
ακούω από μακρυά.

         Κωνσταντίνος Εύγενης

Πανσέληνος

Πόσο χαμηλά
κατέβηκε απόψε το φεγγάρι
Μοιάζει ψεύτικο,παραμυθένιο
τεράστιο κι αφηρημένο

Λάμψεις πυρκαϊάς καθρεφτίζονται
στο υγρό πλακόστρωτο του δρόμου
απέραντη διάχυτη ελπίδα
 ότι ζυγώνει το τέλος του πόνου

Δύναμη τρυφερότητας
την ύπαρξη μου αφοπλίζει τέτοια νύχτα.
Να`ναι άραγε όλα ψεύτικα
η μήπως να`ναι αλήθεια.

Εσένα ψάχνω
περπατώ
στην ερημιά της νύχτας
γυρεύοντας το χάδι σου
τι τρυκ κατά της πίκρας.

            Κωνσταντίνος Εύγενης

Με τα μάτια του ερωτευμένου

Έγινε το ίδιο για μυριοστή φορά
κι εγώ με εγωϊστική απληστία
για πρώτη φορά το παρατηρώ
Ο ήλιος έγερνε αργά
πίσω απ`την αχτένιστη πλαγιά

Στοχαστικοί μονόλογοι
στο νου μου γυροφέρνουν
ποιητικοί διάλογοι
πλανούνται στον αγέρα
Σ`αυτή τη νοσταλγική κρίση
κοιτώ το ανιαρό πλήθος
τους στριμωγμένους διαβάτες
το ίδιο τσακισμένο μοτίβο
η ίδια νοσηρή παθητικότητα
η αδιάκοπη αγωνία τους
γλέντι Ανατολίτικο

Τούτο το κοκκινόχωμα
τα φλογερά σου μάτια
Τα μολυβένια κάγκελα
τεράστια ορχήστρα
τ`αχτένιστα του πλήθους μαλλιά
λευκοί κύκνοι κεντημένοι
Τα κουρασμένα μάτια τους
χρωματιστά βιτρώ
φανάρια Βενετσιάνικα
πολύχρωμες φωτιές

Χωρίς συγκεκριμένα παράπονα
τη μοίρα αντικρίζω
και ψιθυρίζω ευχαριστώ
στο δώρο της ζωής.

         Κωνσταντίνος Εύγενης

Ουτοπία

Κι όταν στη μανιασμένη θάλασσα ανοιχτείς
όταν δειλά τ`ασθενικά φτερά πρωτοχτυπήσεις
σαν βρεις μπροστά σου καταγάλανο κενό
τη φράση αυτή μη λησμονήσεις

Σε κάθε τίναγμα φτερών
βήμα μπροστά βέβαια θα κάνεις
μ`αυτό που εσύ θα κυνηγάς
μπορεί ποτέ να μην προφτάνεις.
              
                       Κωνσταντίνος Εύγενης

Έμεινα μόνος

Έμεινα μόνος αποφεύγοντας
την εύκολη ζωή να ζήσω
μωρές κουβέντες υπομένοντας
 τη γνώση μου για να πλουτίσω.
Ποιός άραγε για μένα θα νοιαστεί
σε δύσκολες στιγμές όταν θα φτάσω;
Τι να`ναι αυτό που χρειάζεται
την πείνα μου για να χορτάσω;

Κι έμεινα, μόνος, μένοντας
πιστός κι υπάκουος στις αρχές μου.

Τον κρύο μου τάφο φαντάζομαι
πνιγμένο στο χορτάρι
κι ούτε ένα χέρι στοργικό
ζεστό κι αγαπημένο
δε θα σκουπίσει τη βροχή
τη σκόνη απ`τον αγέρα
που πάνω στα στήθη μου βαριά
το στέρνο μου διαβρώνει.

          Κωνσταντίνος Εύγενης

Η αθλιότητα της ζήσης μου

Χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
όταν τις δυνάμεις μου δοκίμασα
όταν κανενός το κέφι μη χαλάσω
θέλησα τη ζωή μου να ξοδιάσω
Αλήθεια
όλοι θα χάσουν από κάτι
όταν εγώ θα ζήσω όπως θέλω
όταν κανενός δεν βγάζω το καπέλο
όταν το είναι μου πληρώσω με χαρά.

Και χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
γονείς,φίλους,συγγενείς να μην πληγώσω
κι ούτε σταλιά υπερηφάνιας
 δεν έσκυψα απ`το χώμα να σηκώσω.

Γιατί τ`ανάστημα μου δεν σηκώνω;
Γιατί τη γνώμη μου να μην ορθώνω;

Ευπρεπισμός,καθώς πρέπει,ευπρέπεια
τους πάντες αντιμετωπίζω με ευγένεια
μα για εμέ κανείς δεν νοιάστηκε
όταν αυτό χρειάστηκε.

Και χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
σκονίστικα στον κουρνιαχτό του ορίζοντα.
Καβάλησα το άτι της ελπίδας
μα ήταν πια γέρικο,χωρίς ορμή.
Αυτή είναι η αθλιότητα της ζήσης μου.



                       Κωνσταντίνος Εύγενης

Μοναξιά

Τον γολγοθά της μοναξιάς
δεν θέλα να ανέβεις
γιατί`ναι κουραστικός πολύ
ανηφοριές γεμάτος.

Πιο εύκολα αφομοιώνεσαι
στου πλήθους τον περίγυρο
παρά στου εαυτού σου
τον ήχο τον οξύμωρο.

Μόνος στους δρόμους περπατάς
στα σινεμα,στους κήπους
στο σπίτι οι τοίχοι συντροφιά
κι η αίσθηση του ρίγους.

Κι είναι στιγμές που ευχαριστείς
εκείνον που ενοχλεί
της μοναξιάς τους ήλιγγους
στης νύχτας τη σιωπή.

           Κωνσταντίνος Εύγενης

Νεοέλληνας

Και συ,που όλα τα βρίσκεις
λεπτομέρειες ασήμαντες
το νόημα της ζήσης μου ζήταγες να πιάσω
και μου`λεγες κραδαίνοντας το δείκτη στον αγέρα.

"Σαν θέλουμε
 μπορούμε να υπάρξουμε
χωρία αυτές τις αιώνιες θρηνολογίες
ζώντας σε χώρους ζωτικούς,
χώρους παραδεισένιους
της νεολαίας σήμερα.
Στα βαθυκόκκινα καπηλιά
με τις ξενικές ονομασίες
στους ερωτικούς ατμούς
του πολυτελούς μπουρδέλου
στις πολυσύχναστες πλατείες
 με τις διαπεραστιοκές φωνές
στα ανακαινισμένα καφωδεία
 με τις πνευνματικές αναθυμιάσεις.
Στο πέρασμα ευκόλων θυρών
 με τα διθυραμβικά γράμματα
Μέσα από τις εφήμερες γνωριμίες
μέσα απ`τον ευκαιριακό έρωτα.
Η εποχή της παρακμής επέρασε
και τώρα τραβάμε ολόισια
ν`αναδυθούμε ανάμεσα
στις αμέτρητες πτυχές του πολιτισμού.


Καϋμένα Ελληνόπουλα.

                 Κωνσταντίνος Εύγενης

Τ`αγρίμι της ψυχής

Μικρό αγρίμι ορφανό όλη η ύπαρξη μου
στα ξέφωτα του δάσους τριγυρνώ
ριμαγμένος,απογυμνωμένος,χαμένος.
Βαθειά σιωπή..
Σ`αόριστα ερείπια
βαδίζω
 μ`ανασκουμπομένα μανίκια
την σκουροπράσιμη χολή του κόσμου
 ν`αποφύγω
ξαναγυρνώ σε εφηβικές επιθυμίες
Τρυφερή φωνή
ανάμεσα σε μικρούς λιγμούς
ακούγεται η σκέψη μου
στο αποκορύφωμα της απελπισίας
ξαναγυρνώ στα παιδικά μου όνειρα.

                      Κωνσταντίνος Εύγενης

Αγνάντεμα

   Αγνάντεμα

Το βλέμμα μου μην ενοχλείς
πέρ` απ`τα σύννεφα ψάχνει για φως
δεν το γνωρίζω αν απορείς
το που τελειώνει ο ουρανός

         Κωνσταντίνος Εύγενης

Αναπάντεχη δροσιά

Αναπάντεχη δροσιά

Γέρικο πεύκο ολομόναχο
στην απεραντοσύνη της γης
με φρόνιμες διαμαρτυρίες δέχεται
τους στρόβιλους της σκόνης.

Εφτάσχημη ζητιάνα
με βαθύ αναστεναγμό
κι εκφραστικές χειρονομίες δέχεται
την αθλιότητα της ζήσης της.

Πέτρινη νύφη η ελπίδα μου
στην απεραντοσύνη του διαστήματος
μεγάλα φοινικόφυλλα
κλαδιά αγριομυρτιάς
σκιάζουν τη ματιά μου.

Κι εσύ με ύφος αλαζονικού παγωνιού
σκαρφαλωμάνη λες
στον πέτρινο πυργίσκο μεσαιωνικού μοναστηριού
αόριστες μελωδίες ψάλλεις
ωσάν αποκοιμισμένο άνθος

χωρίς ιδιαίτερη θλίψη
χωρίς ελπίδα ανταπόκρισης
χωρις πρόστυχες υποκρισίες
χωρίς το τεράστιο σκοτεινό πέπλο
που σκεπάζει την ανθρώπινη ματιά.

Αναπάντεχη δροσιά
στην κάψα της ερήμου.

           Κωνσταντίνος Εύγενης

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Κι αν τύχει κι απαντήσεις
στο διάβα σου τον κυκλικό
τις σκόρπιες σκέψεις τις δικές μου
μάζεψτες σα γιασεμιού ανθό.

Που τ`άρωμα του τη νύχτα σε μαγεύει
σε ταξιδεύει σε παραδείσι χώρα
κι αναρωτιέσαι,ποιός να ξέρει
που η χαρά σου βρίσκεται τώρα.

Μα θα σε παρακαλέσω τούτο μόνο.

Τις σκέψεις μου αν ανταμώσεις
αν βρεις απάντηση να δώσεις
σε ικετεύω μη μ`αφήσεις μόνο
σ`ερημικές διακλαδώσεις.

Αν αισθανθείς νεογέννητο πόνο
μη γαντζωθείς απο κοινές σκέψεις
δίνοντας την αγάπη σου
σε άγνωστο αποδέκτη.

           Κωνσταντίνος Εύγενης

Χωρισμός

ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ξεδίψασε ο έρωτας
στης λήθης το πηγάδι
ξεμάκρυνε ξεκούραστος
μες στο βαθύ σκοτάδι
στη θέση του αφήνοντας
λιγμό ανεστεναγμού.

Κι από μακρυά ο χωρισμός
πλησιάζει μουρμουρίζοντας
τραγούδια του χαμού.
                
                 Κωνσταντίνος Εύγενης