Σήμερα.....

Δεν περνάει ούτε δευτερόλεπτο που να μην βρίσκεσαι στο μυαλό μου,
θέλω να δω το πρόσωπο σου,
θέλω να κρατήσω τα χέρια σου στα δικά μου,
θέλω να σε νιώσω κοντά μου.
Ξέρω ότι αυτό ποτέ δεν θα γίνει επειδή εμείς τελειώσαμε πια.
Δεν μπορώ να σε δεχτώ πίσω.
Φαντάζομαι ότι κινούμαι όπως οι αναθεματισμένοι,
καταραμένος,
όχι ευλογημένος.
χαμένος..στεγνός..
Νιώθω ότι λίγος χρόνος μου απομένει.
Δεν ξέρω γιατί στο γράφω αυτό
δεν ξέρω τι μπορεί να βγει απ`αυτό,
ξέρω δεν μπορώ να  φέρω τον χρόνο πίσω,
δεν   ξέρω γιατί άφησες να μας έχει συμβεί αυτό,
φοβάμαι,
φοβάμαι ότι φταίει το ριζικό μου,
είναι δηλητήριο.
Έπαψα να προσφέρω καλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο
για άλλη μια φορά θα μπω στη μάχη
θα είναι η τελευταία καλή μάχη που θα δώσω
να ζήσω και να πεθάνω,
σήμερα,
κοκτέηλ θανάτου,
μοναξιά και αλκοόλ,
αλκοόλ και τιμόνι,
να ζήσω η να πεθάνω
σήμερα...

προορισμός και αποστολή

                                                 

  Έβλεπα μία ταινία που στην διάρκεια της, ένα αεροπλάνο που μεταφέρει εργάτες που δουλεύουν σε μία εταιρία εξόρυξης πετρελαίου, πέφτει και επιζούν μόνο εφτά από αυτούς, οι οποίοι όμως έχουν πέσει σε μια χιονισμένη στέπα. Eρημιά σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων και η συγκεκριμένη περιοχή κατοικείται, μόνο από αγέλες λύκων.. Ο κίνδυνος είναι ολοκληρωτικός, χωρίς όπλα να αμυνθούν, χωρίς τροφή και χωρίς φωτιά για να ζεσταθούν το μέλλον τους διαγράφεται σκοτεινό, όπως και συνέβει στο τέλος, όλοι τους φαγώθηκαν από τους λύκους..
   Σε κάποια στιγμή ησυχίας κάποιος λέει "το  αεροπλάνο συνετρίβει με 400 μίλια την ώρα κι εμείς επιζήσαμε απ`αυτή την πτώση, το αεροσκάφος σκορπίστηκε σε εκατοντάδες κομμάτια, πολλοί από τους συναδέλφους μας διαμελίστηκαν...κι εμείς είμαστε εδώ ζωντανοί...Για ποιο λόγο θα μας κρατούσε ζωντανούς ο Θεός, αν δεν μας προόριζε για κάτι μεγαλύτερο; Δεν πιστεύω ότι θα πεθάνουμε..η αποστολή μας είναι άλλη.Θα επιζήσουμε και θα την ολοκληρώσουμε ..
     Πόσο εγωϊστικό, θεωρούσε το εαυτό του υπεράνω όλων των άλλων που υπήρχαν στην περιοχή και η αποστολή του, ήταν Θεού επιθυμία.. Πίστευε πως ήταν προορισμένος για κάτι μεγάλο...Ακόμη και την ώρα που ένιωσε τα δόντια του πρώτου λύκου να του ξεσκίζουν τη σάρκα, πίστευε ότι δεν θα πεθάνει από τους λύκους...
   Ούτε για μια στιγμή δεν αναλογίστηκε ότι μπορεί ο καλός Θεός του, εκεί, στην αχανή και παγωμένη έκταση που βρισκόταν, να τον προόριζε για την επιβίωση των λύκων..



                                                                                                     Κωνσταντινος Εύγενης
    

Τώρα ( Λέο Μπουσκάλια )

Θυμάμαι τη μέρα που δανείστηκα το αυτοκίνητο σου και το τράκαρα...
Νόμισα θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες...
Και θυμόμουν τη φορά που έλεγα να πάμε στη θάλασσα κι εσύ έλεγες θα βρέξει κι έβρεξε..
Νόμισα πως θα μου `λεγες "στο είχα πει". αλλά δεν το είπες...
Ακόμα θυμάμαι την φορά που φλέρταρα με όλους τους άνδρες για να ζηλέψεις, κι εσύ ζήλεψες...
Νόμισα θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες..
Θυμάμαι την φορά που λέρωσα παντού με κρέμα φράουλα την καινούρια ταπετσαρία του αυτοκινήτου...
Νόμισα θα με χτυπούσες....μα δεν το έκανες...
Και θυμάμαι την φορά που ξέχασα να σου πω, πως ο χορός ήταν επίσημος κι εσύ ήρθες με το μπλου τζiν...
Νόμισα θα είχες φύγει, αλλά δεν το έκανες...
Ναι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έκανες, αλλά με δέχτηκες και με αγάπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ...
Αλλά δεν γύρισες.

Αυτός είναι ο σκληρός τρόπος για να μάθουμε ότι η αγάπη ζει στο τώρα...
Όλοι εμεις έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία...εκείνη δεν είχε.... 

Βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητο εσύ κι εγώ,και, και,και..

θέλω να έρθεις ένα βράδυ και να γυρνάμε στην πόλη με το αυτοκίμητο.
Και σε φαντάζομαι να είσαι δίπλα μου
και να μου δείχνεις διάφορα πράγματα
και να με ρωτάς το είδες; το είδες το ζευγαράκι που φιλιόταν;
Και να μου δίνεις πεταχτά φιλιά
και να με ρωτάς ξανά
αυτό το είδες...; σαν παιδάκι,
και να μου ζητάς να σταματήσω στα σκοτεινά
για να με φιλήσεις καλύτερα,  πιο παθιασμένα
και μόλις σταματώ το αυτοκίνητο να ορμάς
και να με φιλάς σ`όλο μου το πρόσωπο
και να με σαλιώνεις
και να με σκουπίζεις
και να με φιλάς στα χείλη
και να με ρουφάς τόσο μέχρι  να μελανιάζουν
μέχρι να πρίζονται
και να οδηγώ ξανά
και να σταματήσουμε  στην καντίνα με τα βρώμικα
και να σου πάρω σάντουιτς γιατί πείνασες
και να μου φωνάζεις να βάλει τσίλι
και να με ταϊζεις στο στόμα από το στόμα σου
και να με φιλάς με γεμάτο το στόμα
και να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια κι εγώ να μην μπορώ να σταματήσω να γελάω
και όταν ηρεμήσεις και χυθείς στο κάθισμα σου με το Αχ  της ευχαρίστησης
και εκεί που δεν το περιμένεις
θα βάλω ξαφνικά το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια σου
και εσύ θα σφίξεις τους λαγόνες σου για να νιώσω την ζέστη σου
και να μου λες φρόνιμα
και να ξεκαρδίζεσαι από τα γέλια
και να μου ζητάς να σταματήσω για να με φιλήσεις ξανά
και να έχεις ξεχαστεί τελείως
και να ανεβαίνεις επάνω μου
και να με φιλάς με τόσο πάθος λες και είναι η πρώτη μας φορά
και να κορνάρουν τ`άλλα τα αυτοκίνητα για να ξεκινήσουμε στο φανάρι
και να μας βρίζουν
και εγώ να βγάζω το κεφάλι απ`το παράθυρο
και να τους ρωτάω:
Εσείς δεν ερωτευτήκατε ποτέ;












                               Κωνσταντινος Εύγενης

Γιατί δεν ψηφίζω

  Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και στην δεξιά,ανάμεσα στους προοδευτικούς και στους συντηρητικούς. Φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί στους δρόμους, με εξεγέρσεις, με απεργίες,  η με μεγάλες διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες, κατόπιν, σοσιαλιστές και κομουνιστές απέδιδαν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για να ασκούν επιρροή στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε μείωση του χρόνου εργασίας,ούτε διακοπές,ούτε περίθαλψη, επίδομα ανεργίας, προνόμια που σήμερα η παγκοσμιοποίηση κατεδαφίζει.
   Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε πιο πολύ η αύξηση της εξουσίας  παρά η προστασία των εργαζομένων. Το  κόκκινο έγινε ροζ. Εν τω μεταξύ το σούπερ μάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας. Το σημαντικό γι αυτούς είναι να καταναλώνουμε οτιδήποτε φτάνει να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα σ`αυτήν την πολιτική, οι ιδέες δεν έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετρά για το υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία..
   Η πλειοψηφία διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει δηλαδή εντολή να τους εκπροσωπεί αυτοί που:
* Κλέβουν τον δημόσιο πλούτο.
*Χρησιμοποιούν δασμούς και φόρους των μισθωτών και μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις τους.
* Διαχειρίζονται τα νοσοκομεία ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, χωρίς να λαμβάνουν υπ`όψιν τους ασθενείς.
*  Προωθούν την παιδεία των φροντιστηρίων.
*  Υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων.
*  Καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας(ύδρευση,αποχέτευση,υφαντουργία,μεταλλουργία) και γενικά επιχειρήσεις και εργοστάσια αγαθών χρήσιμα στην κοινωνία.
      Από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας,είναι το ψέμα, η απάτη και οι υποσχέσεις. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη, χωρίς να σκέφτεται την απογοήτευση που θα νοιώσει σε λίγο, προετοιμαζόμενος  για την βαρβαρότητα του "ο καθένας για την πάρτι του και όλοι εναντίων όλων".
Μα θα μου πείτε δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως και σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουν καιρό στην αρένα.
   Αυτά που συμβαίνουν εγώ δεν τα ψηφίζω. Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα "την τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας".
 Μόνο τότε θα ψηφίσω...!