Το ναυάγιο

                                          Κι έτρεχαν οι λαχτάρες μου
                                          σαν το νερό της κρήνης
                                          για να γεμίσουν τα όνειρα
                                          που έκανα μακρυά σου

                                          αφήσαμε τα κύματα
                                          ταϊζοντας ανέμους
                                          στου νου μας τα καμώματα
                                          να τ` αγριεύει ο μπάτης

                                          το βράχο σμίλεψε η χαρά
                                          μα τώρα ήρθε η ώρα
                                          στον ίδιο βράχο τον υγρό
                                          να καραβοτσακίσει

                                           ότι γεννήθηκε όμορφο
                                           ότι είχαμε ζηλέψει
                                           κείνο το ηλιοβασίλεμα
                                           ναυάγιο πια `χει γίνει.

                                           μέσα σε ένοχες σιωπές
                                           και σε βαθιά σκοτάδια
                                           τα όνειρα τ`ανήλικα
                                           βυζαίνουν την αρμύρα...
 

                                                            Κωνσταντινος Εύγενης