Πέρασαν 42 χρόνια και ψάχνω απεγνωσμένα το χαμένο νόημα της εξέγερσης. Μάταια αναζητώ την λάμψη στα μάτια των επώνυμων εξεγερθέντων,αυτη την λάμψη που είχαν, τότε...μόνο μια θαμπάδα που με τρομάζει στο ανέκφραστο βλέμμα τους,τώρα...στα άδεια τους μάτια όταν δίνουν συνεντεύξεις "on air" η όπως περνούν"όλως τυχαίως"μπροστά από τον φακό. Μόνο τους συγγενείς των νεκρών του Πολυτεχνείου βλέπω να έχουν συστολή και ανατριχιάζω καθώς έρχονται άγρια χαράματα για να αφήσουν ένα ταπεινό λουλούδι στην μνήμη τους δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Χειροκροτώ σας!
Κωνσταντίνος Εύγενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου