Έβλεπα μία ταινία που στην διάρκεια της, ένα αεροπλάνο που μεταφέρει εργάτες που δουλεύουν σε μία εταιρία εξόρυξης πετρελαίου, πέφτει και επιζούν μόνο εφτά από αυτούς, οι οποίοι όμως έχουν πέσει σε μια χιονισμένη στέπα. Eρημιά σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων και η συγκεκριμένη περιοχή κατοικείται, μόνο από αγέλες λύκων.. Ο κίνδυνος είναι ολοκληρωτικός, χωρίς όπλα να αμυνθούν, χωρίς τροφή και χωρίς φωτιά για να ζεσταθούν το μέλλον τους διαγράφεται σκοτεινό, όπως και συνέβει στο τέλος, όλοι τους φαγώθηκαν από τους λύκους..
Σε κάποια στιγμή ησυχίας κάποιος λέει "το αεροπλάνο συνετρίβει με 400 μίλια την ώρα κι εμείς επιζήσαμε απ`αυτή την πτώση, το αεροσκάφος σκορπίστηκε σε εκατοντάδες κομμάτια, πολλοί από τους συναδέλφους μας διαμελίστηκαν...κι εμείς είμαστε εδώ ζωντανοί...Για ποιο λόγο θα μας κρατούσε ζωντανούς ο Θεός, αν δεν μας προόριζε για κάτι μεγαλύτερο; Δεν πιστεύω ότι θα πεθάνουμε..η αποστολή μας είναι άλλη.Θα επιζήσουμε και θα την ολοκληρώσουμε ..
Πόσο εγωϊστικό, θεωρούσε το εαυτό του υπεράνω όλων των άλλων που υπήρχαν στην περιοχή και η αποστολή του, ήταν Θεού επιθυμία.. Πίστευε πως ήταν προορισμένος για κάτι μεγάλο...Ακόμη και την ώρα που ένιωσε τα δόντια του πρώτου λύκου να του ξεσκίζουν τη σάρκα, πίστευε ότι δεν θα πεθάνει από τους λύκους...
Ούτε για μια στιγμή δεν αναλογίστηκε ότι μπορεί ο καλός Θεός του, εκεί, στην αχανή και παγωμένη έκταση που βρισκόταν, να τον προόριζε για την επιβίωση των λύκων..
Κωνσταντινος Εύγενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου