Η αθλιότητα της ζήσης μου

Χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
όταν τις δυνάμεις μου δοκίμασα
όταν κανενός το κέφι μη χαλάσω
θέλησα τη ζωή μου να ξοδιάσω
Αλήθεια
όλοι θα χάσουν από κάτι
όταν εγώ θα ζήσω όπως θέλω
όταν κανενός δεν βγάζω το καπέλο
όταν το είναι μου πληρώσω με χαρά.

Και χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
γονείς,φίλους,συγγενείς να μην πληγώσω
κι ούτε σταλιά υπερηφάνιας
 δεν έσκυψα απ`το χώμα να σηκώσω.

Γιατί τ`ανάστημα μου δεν σηκώνω;
Γιατί τη γνώμη μου να μην ορθώνω;

Ευπρεπισμός,καθώς πρέπει,ευπρέπεια
τους πάντες αντιμετωπίζω με ευγένεια
μα για εμέ κανείς δεν νοιάστηκε
όταν αυτό χρειάστηκε.

Και χάθηκα στους δρόμους της ορφάνιας
σκονίστικα στον κουρνιαχτό του ορίζοντα.
Καβάλησα το άτι της ελπίδας
μα ήταν πια γέρικο,χωρίς ορμή.
Αυτή είναι η αθλιότητα της ζήσης μου.



                       Κωνσταντίνος Εύγενης