Αναπάντεχη δροσιά

Αναπάντεχη δροσιά

Γέρικο πεύκο ολομόναχο
στην απεραντοσύνη της γης
με φρόνιμες διαμαρτυρίες δέχεται
τους στρόβιλους της σκόνης.

Εφτάσχημη ζητιάνα
με βαθύ αναστεναγμό
κι εκφραστικές χειρονομίες δέχεται
την αθλιότητα της ζήσης της.

Πέτρινη νύφη η ελπίδα μου
στην απεραντοσύνη του διαστήματος
μεγάλα φοινικόφυλλα
κλαδιά αγριομυρτιάς
σκιάζουν τη ματιά μου.

Κι εσύ με ύφος αλαζονικού παγωνιού
σκαρφαλωμάνη λες
στον πέτρινο πυργίσκο μεσαιωνικού μοναστηριού
αόριστες μελωδίες ψάλλεις
ωσάν αποκοιμισμένο άνθος

χωρίς ιδιαίτερη θλίψη
χωρίς ελπίδα ανταπόκρισης
χωρις πρόστυχες υποκρισίες
χωρίς το τεράστιο σκοτεινό πέπλο
που σκεπάζει την ανθρώπινη ματιά.

Αναπάντεχη δροσιά
στην κάψα της ερήμου.

           Κωνσταντίνος Εύγενης