Έγινε το ίδιο για μυριοστή φορά
κι εγώ με εγωϊστική απληστία
για πρώτη φορά το παρατηρώ
Ο ήλιος έγερνε αργά
πίσω απ`την αχτένιστη πλαγιά
Στοχαστικοί μονόλογοι
στο νου μου γυροφέρνουν
ποιητικοί διάλογοι
πλανούνται στον αγέρα
Σ`αυτή τη νοσταλγική κρίση
κοιτώ το ανιαρό πλήθος
τους στριμωγμένους διαβάτες
το ίδιο τσακισμένο μοτίβο
η ίδια νοσηρή παθητικότητα
η αδιάκοπη αγωνία τους
γλέντι Ανατολίτικο
Τούτο το κοκκινόχωμα
τα φλογερά σου μάτια
Τα μολυβένια κάγκελα
τεράστια ορχήστρα
τ`αχτένιστα του πλήθους μαλλιά
λευκοί κύκνοι κεντημένοι
Τα κουρασμένα μάτια τους
χρωματιστά βιτρώ
φανάρια Βενετσιάνικα
πολύχρωμες φωτιές
Χωρίς συγκεκριμένα παράπονα
τη μοίρα αντικρίζω
και ψιθυρίζω ευχαριστώ
στο δώρο της ζωής.
Κωνσταντίνος Εύγενης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου